تو روزی با غمی سنگین ز شهرم کوچ خواهی کرد و من در پرنیان خاطرات خوش به یاد عشق پاک تو به نرمی زار می گریم...

ولی فریاد خواهم زد ای عاشقترین عاشق سکوت سنگ فرشی در خیابان یا وجود کفتری بشکسته بال و پر اگر دیدی

هنوز آنروز بیادت هست

که زیر ریزش باران چقدر قلبهایمان گرم محبت بود

و دست گرم مان تکیه گاهی چون کوه فولاد بود

ودر عمق نگاهمان هزاران راز

چه زود آن روزها گذشت

و حالا مرغ جدایی  هوای پرواز دارد

نفهمیدم ندانستم که عشق هم بی سرانجام است

که در بی کسی با روح وجان من هم آواز است